“Zolang de Verenigde Staten en Israël hun evidente overmacht niet gebruiken om hun tegenstanders met respectvolle en royale voorstellen tot vrede te verlokken, zal daar geen vrede zijn. Waar de weg van geweld en bezetting toe leidt is meer dan duidelijk: leed en vernedering in de regio, spanningen tot ver daarbuiten, vermenigvuldiging van vijanden en ondermijning van eigen kracht. Lees om te beginnen bijvoorbeeld: Milo Anstadt (red.), Een ander joods geluid, Amsterdam, 2003.”

Uit: Otto Duintjer, “De innerlijke weg: hoezo? “in Theo van Leeuwen en Heidi Muijen (red.), De innerlijke weg. Spirituele tradities over verinnerlijking, Kampen: Ten Have, 2007, pp. 18-34 (p. 34, noot 3).

“[Tijd:] Niet in de zin van lineaire opeenvolging […], maar van kwalitatief verschillende situaties die zich onvoorzien kunnen voordoen. Met elke ‘tijd’ opent zich een eindige manifestatieruimte waarin bepaalde feiten en specifieke mogelijkheden aan de dag komen, manifest worden. Gegevenheden om onder ogen te zien, gelegenheden om aan te grijpen.

Er is een tijd om te baren en een tijd om te sterven…een tijd om af te breken en een tijd om op te bouwen, een tijd om te wenen en een tijd om te lachen…een tijd om te omhelzen en een tijd om zich van omhelzen te onthouden…een tijd om te zwijgen en een tijd om te spreken…een tijd van oorlog en een tijd van vrede (Prediker III).

Noot: Dit Bijbelgedeelte werd ook voorgelezen door premier Rabin bij de bekrachtiging van de Oslo-akkoorden voor het Witte Huis in 1993, toen eindelijk een gebaar werd gemaakt in de richting van een eerlijke oplossing van het Israëlisch-Palestijnse geschil op basis van gelijkwaardigheid. Een veelbetekenende gelegenheid.”